אבות ובנים

אַסאַך איבערלעבונגן פֿון טאַטעס און קינדער דעם שבת. פֿרײַטיג צו נאַכטס האָט אַ ייִנגל זיך נישט באַנומן אין שול. דער ייִנגלאיז אָנגעפֿער אַלט געװען פֿינעף יאָר און האָט זיך אַביסל געקריגט מיט זײַן עלטערער ברידער. דער טאַטע האַלט אין מיטן דער שטילער שמונה עשרה פֿון מנחה און זאָגט אַ פּאָר מאָל 'נו' אָבער עס פּועלט נישט. מיט אַ מאָל לאָזט ער אַראָפּ דעם קלײנעם אַ פֿראַסק כּמו שכּתובֿ אַז ס'האָט אױסגעקלינגן אינעם שטיבל. מיר האָט דאָס האַרץ געגעבן אַ שפּרונג. כ'אָב שױן לאַנג נישט געזען אַזאַ פֿליק. ס'איז מיר שװער געװען צו זען צי אַנדערע האָט עס אױך געאַרט. דער טאַטע האָט עס אָבער יאָ געשטערט. ער האָט זיך געריבן די הענט, ס'האָט אים אוודאי געקיצלט, אָבער ס'איז אים אױך געװען אומאײַנגנעמן. דער ייִנגל איז װי פֿאַרפֿרױרן געװאָרן. זײַן עלטערער ברידער האָט געשמײכלט, סוף כּל סוף האָט ער דאָך געװינען, און דער קרבן האָט זיך ערשט אַראָפּגעהאָנגן דעם קאָפּ, דערנאָך װען זײַן כּבוד האָט אים געלאָזט האָט ער זיך צושטײַטלעך אַראָפּגעלאָזט פֿון זײַן בענקעל ביז ער איז געזעסן אונטערן טיש. געװײנט האָט ער אָבער נישט. ער האָט מן הסתם נישט פֿאַרגינט דעם פֿאָטער. אַזױ איז ער געזעסן ביז אין מיטן קבלת שבת װען דער טאַטע האָט אים פֿרײַנטלעך אױפֿגעהױבן און אױפֿגעזעצט אױפֿן בענקל.

נאָכן דאַװענען גײט אַ טאַטע מיט זײַנע צװײ ייִנגלעך אַהײם און ער דערצײלט זײ אַז דער אײבישטער האָט געהײסן ר׳ שמעון בן יוחאי צוריק אַרײַנגײן אינעם הײל נאָך ער האָט פֿאַרברענט צװײ מענטשן, װײַל װען נישט װאָלט ער חרוב געמאַכט דער װעלט. שבת אינדערפֿרי אױפֿן װעג אַהײם רעדט אַ טאַטע מיט זײַן זין װאָס ר׳ טרפֿון האַלט אין דעם ענין פֿון הדסים. איך קען דעם טאַטן װײַל ער איז אַמאָל געװען מײַן מלמד און ער איז געװען אַ שרעקלעכער שלעגער. ער איז הײַנט נאָך אַלץ אַ מלמד כאָטש איך האָב געהערט אַז ער שלאָגט שױן נישט. גײ גלײב.

אױפֿן װעג דאַװענען מנחה גײט נאָך אַ פֿאָטער מיט זײַן זין און דער זין פֿרעגט, 'װיטש קאַר דיד ד'זיזוס דרײַװ?' און דער טאַטע ענטפֿערט 'ד'זיזוס דידנט דרײַװ, מען.'